Ο Γιώργος Παπανδρέου επανεξελέγη τα ξημερώματα (Παρασκευή) Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με την ομόφωνη στήριξη του Συνεδρίου της Οργάνωσης, που συνεχίζεται και σήμερα στην Κολομβία. Μια εκλογή αναμενόμενη και καλά προετοιμασμένη, όπως φαίνεται κι από αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, διότι οι πληροφορίες και οι ψίθυροι που διέρρευσαν, αμέσως μετά την εκλογή του, ενδεχομένως να εξηγούν πολλά, για όσα είδαμε να συμβαίνουν στην Ελλάδα (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ, ΚΙΔΗΣΟ), φήμες και σενάρια, τα οποία ούτε που μπορεί να διανοηθεί το μυαλό, ενός κοινού ψηφοφόρου. Η "μεγάλη" ιστορία που σας μεταφέρει το troika24 προέρχεται από πρωινούς υπερατλαντικούς “ψιθύρους” κι ενδεχομένως να σας αφήσει άφωνους. Γι αυτό, να τη διαβάσετε με δική σας ευθύνη...
Σύμφωνα με τα όσα ψιθυρίζονται, ο πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας, που από το 2007 βρίσκεται στη θέση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (εκλεγμένος το 2007 με δόξα και τιμή και το 2012 ως μοναδικός υποψήφιος) είχε τους λόγους του, που ήθελε να εκλεγεί και πάλι πρόεδρος, έστω κι αν η Διεθνής, έχει χάσει την αίγλη των προηγούμενων χρόνων κι έχει κατά κάποιον τρόπο πέσει στην παγκόσμια πολιτική αφάνεια. Δεν παύει όμως να είναι ένας Διεθνής Πολιτικός Οργανισμός, με “αναγνωρίσιμο” όνομα και όσο να' ναι, άλλο είναι να είσαι πρόεδρος και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κι άλλο να είσαι πρόεδρος, μόνο του ΚΙΔΗΣΟ.
Για να εκλεγεί όμως και πάλι πρόεδρος, ο Γ. Παπανδρέου, υπήρχε μια "τυπική" προϋπόθεση, που έπρεπε να ξεπεραστεί, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα και κυρίως, χωρίς να... “πολυ-ακουστεί”. Σύμφωνα με τον κανονισμό της Οργάνωσης, για να εκλεγεί κάποιος Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρέπει να προταθεί από κόμμα – μέλος της, που έχει κοινοβουλευτική θέση, στη χώρα του.
Δικλίδα ασφαλείας της Διεθνούς, για να αποφεύγονται περιπτώσεις, με “κόμματα – σφραγίδες” ή "ηγέτες" που έχουν μόνο μια "σφραγίδα" για κόμμα, προφανώς και για άλλους ευνόητους λόγους, που σχετίζονται με το κύρος και την εμβέλεια που θέλει να έχει, στο παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον.
Το ΚΙΔΗΣΟ ιδρύθηκε για να “καλύπτει” τον Γιώργο Παπανδρέου και με αυτές τις φιλοδοξίες του. Τη διεθνή πολιτική καριέρα. Ο σχεδιασμός ήταν φιλόδοξος, οι προσδοκίες πολλές. Έλα όμως που το ΚΙΔΗΣΟ καταποντίστηκε στις αελογές και δεν εκπροσωπήθηκε στη Βουλή.
Οπότε τι έπρεπε να συμβεί; Μα να βρεθεί κάποιο άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα, μέλος της Διεθνούς, που θα πρότεινε τον Παπανδρέου, ως υποψήφιο πρόεδρο, στο παγκόσμιο συνέδριο.
Θα μπορούσε βέβαια να αναζητηθεί ένα ξένο κόμμα-μέλος, με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη χώρα του, που θα μπορούσε να προτείνει τον Παπανδρέου και όλα να προχωρήσουν. Οι πληροφορίες όμως που έφθαναν, από το στρατόπεδο των άσπονδων συντρόφων της Ελλάδας, έλεγαν ότι εάν γίνονταν αυτό, είχαν έτοιμους τους “τίτλους”: “Ο έκπτωτος ΓΑΠ...” και άλλα παρόμοια.
Οι φήμες λένε ότι το περιβάλλον του Γιώργου Παπανδρέου, πλησίασε μέχρι και την Ένωση Κεντρώων, του Βασίλη Λεβέντη, για το ενδεχόμενο να εγγραφεί μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (και αν το ψάξετε θα δείτε ότι δεν το γράφουμε για αστείο), όμως και πάλι, “εκτιμήθηκαν” διάφορες παράμετροι και το θέμα δεν προχώρησε.
Ποιος έμενε λοιπόν;
Μα το ΠΑΣΟΚ φυσικά...
Και τότε άρχισε να παίζεται το γνωστό “έργο”, της γάτας με το ποντίκι.
Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου, όχι ο ίδιος προσωπικά αλλά μέσω εκπροσώπων, άρχισε να προσεγγίζει το Κίνημα και να βγαίνει προς τα έξω, η ανάγκη της “επανένωσης”, της “συλλογικότητας”, ότι "ο χρόνος επούλωσε τα τραύματα" και άλλα παρόμοια, από το πλούσιο πολιτικό λεξιλόγιο της γλώσσας μας.
Το δε νέο ΠΑΣΟΚ, της Φώφης Γεννηματά, που μέχρι τότε κρατούσε μια στάση “απαξίωσης” της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αφαιρώντας μέχρι και το έμβλημα της Οργάνωσης, από την ιστοσελίδα και από άλλα “ντοκουμέντα”, άρχισε να το βλέπει καλύτερα. Όπως και άρχισε να βλέπει καλύτερα, τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου, που μέχρι τότε, τον θεωρούσε “τελειωμένο” και τον “κρεμούσε στα μανταλάκια”, με την πρώτη ευκαιρία.
Τελικά, είναι γνωστό πως στο τραπέζι των συζητήσεων, όλα “χωρούν”, όλα "μπαίνουν" και το πρώτο που συνήθως χρησιμοποιείται, είναι ο “μαρκαδόρος” που ξεθωριάζει το κόκκινο, στις... “κόκκινες γραμμές”. Μετά όλα κυλούν πιο εύκολα...
Κάπως έτσι, όπως λέγεται, συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου, το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου, τα... “βρήκαν”.
Το μεν ΠΑΣΟΚ πρόσθεσε έναν ακόμη πολιτικό “φορέα” στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ζύμωσε σωστά, ώστε να εμφανιστεί ενωτικό - συλλογικό το Κίνημα αλλά και η Φώφη Γεννηματά, να βγει προς τα έξω, ως ισχυρή παίκτρια του χώρου, ειδικά σε μια εποχή που η Διαμαντοπούλου επιχειρούσε να πάρει “επάνω” της (με Ραγκούση, Φλωρίδη και άλλα "παιδιά"). Και όντως, τότε το πέτυχε και θα θυμάστε ότι καταγράφηκε, ως πολιτική επιτυχία του ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ, ακόμη και σε δημοσκοπήσεις.
Ο δε Γιώργος Παπανδρέου, βρήκε το κοινοβουλευτικό κόμμα, που θα τον πρότεινε πάλι, για Πρόεδρο της Διεθνούς Σοσιαλιστικής. Και μάλιστα ένα κόμμα, με “βαριά” ιστορία στον χώρο της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας. Υπήρχε ακόμη ένας σκόπελος, όπως μας ψιθύρισαν... πηγές, όμως μπροστά στα όσα βραχώδη είχαν “υπερπηδηθεί”, αυτός ο σκοπελίσκος δεν φαίνονταν να αποτελέσει εμπόδιο.
Ποιό ήταν αυτό: Το ΠΑΣΟΚ για να πάρει μέρος, στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην Κολομβία και να προτείνει πρόεδρο (γι αυτό τον λόγο γίνονταν όλα), έπρεπε να είναι “ταμειακά εντάξει” και για την ακρίβεια να καταβάλει τη συνδρομή του, που σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν, ήταν ένα ποσό πάνω απο τις 30.000 ευρώ.
Καλά το καταλάβατε...
Το θέμα τακτοποιήθηκε (όχι πάντως από τα χειμαζόμενα οικονομικά του Κινήματος) και όλα κύλισαν ομαλά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, από τα ξημερώματα είναι για τρίτη φορά πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Για τις άλλες πλευρές, μένει να δούμε εάν θα εκδοθούν "συγχαρητήρια" μηνύματα (την ώρα που γράφουμε το θέμα, η είδηση της εκλογής, είναι ακόμη στα... Ισπανικά !!!)
Όπως και να έχει το θέμα, ο Γιώργος Παπανδρέου, εξακολουθεί να είναι στο διεθνές προσκήνιο, εξακολουθεί να γράφει ιστορία.
Όπως κι εμείς, “ιστορίες” γράφουμε. Δεν είπαμε “ντε και καλά” ότι έγιναν έτσι...
Έτσι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου